Pet kilometara severno od Aleksandrovca, u srcu vinorodne Župe, obnovljen je život u srednjovekovnom manastiru Drenča. Osvećenje restaurirane glavne crkve Vavedenje presvete Bogorodice, koju su turski zavojevači porušili 1454. godine, na drugi dan Vaskrsa obavio je episkop žički Hrizostom, koji je služio i svetu arhijerejsku liturgiju.
Drugog dana Vaskrsa 2009. godine, osvećenjem glavne manastirske crkve Vavedenje presvete Bogorodice, vraćen je život u ovaj manastir. Manastir Drenču su podigli monah Dorotej (njegova grobnica je otkrivena tokom radova na obnovi crkve), treći hilandarski iguman, i njegov sin Danilo u periodu od 1350. do 1355. godine. Ovaj manastir, u koji je često dolazio i knez Lazar, pominje se i u Žičkoj povelji iz 1382. koja se čuva u manastiru Sveti Pantelejmon na Svetoj gori. Po stilu, Drenča pripada ranoj Moravskoj školi.
Ovaj manastir mnogim svojim arhitektonskim i graditeljskim detaljima potvrđuje uticaje manastira Hilandar na Moravsku graditeljsku školu pa, stoga, mnogi za Drenču kažu da predstavlja „cvet moravskog stila gradnje“. O dalekoj istoriji ovog spomenika kulture svedoče i tri poznate povelje nastale još u doba neposredno po izgradnji. Dve od njih napisane su na Kozniku, gradu-tvrđavi iz tog perioda, čiji se dobro očuvani zidovi nalaze na kupastim obroncima Kopaonika, osam kilometara zapadno od Aleksandrovca. Treća, Žička povelja, poznatija kao „Dorotejev svitak“ iz 1382, nalazi se u riznici Manastira Hilandar i potvrđuje brojne veze manastira i kneza Lazara Hrebeljanovića.
Sveti knez Lazar i patrijarh Spiridon potvrdili su 1382. godine manastiru Drenča posede u oblasti Rasine i Braničeva. Ova povelja, rađena na zelenoj svili i sa voštanim pečatom čuva se u manastiru Sveti Pantelejmon na Svetoj Gori. Na osnovu ove činjenice smatra se da je podignut neposredno pre toga, najranije 1379. godine. Njegovi mogući ktitori su Ivaniš, ugledni vlastelin cara Dušana i potonji monah Dorotej, i njegov sin, jeromonah Danilo, koji je bio prvi iguman manastira, a koji je 1390. godine postao srpski patrijarh Danilo III. Svetinju su razrušili Turci 1454. godine.
Manastir Drenča sa crkvom Bogorodičinog Vavedenja dugo je ležao u ruševinama, da bi obnovljena crkva danas okupljala vernike u župi nedaleko od Aleksandrovca. Konzervatorsko-restauratorski radovi započeti su 1952, prema projektu arhitekte Branislava Vulovića, i trajali su narednih desetak godina, a nastavljeni su tek 2002. po revidiranom projektu, čiji je autor profesor Arhitektonskog fakulteta u Beogradu Mirko Kovačević. Inače, odbor za obnovu manastira Drenča formiran je 2002. godine, a projekat finansira Ministarstvo kulture.
Put koji je pređen od prve arheološke sonde do postavljanja krsta na kupolu manastira, prikazan je u knjizi „Manastir Drenča – Od ruševine do hrama“ koju potpisuju rukovodilac arheoloških istraživanja Gordana Gavrić i rukovodilac konzervatorsko-restauratorskih radova Mirko Kovačević.
Ljupka crkva manastira Drenče je trolisne osnove, kombinovane sa upisanim krstom, bogato dekorativno zidana sigom i opekom, sa trodelnim oltarskim prostorom i slobodnim stupcima koji nose elegantnu kupolu. Manastirska crkva Drenče se od zapada širi prema tročlanom oltarskom prostoru, prema apsidi koja je iznutra poluelipsasta, a spolja petostrana, i prema đakoniku i protezisu, koji su bili zasvedeni krstastim svodovima. Ovaj tip svoda, jedinstven u moravskoj arhitekturi, zapravo predstavlja reminiscenciju svetogorskih rešenja. Apside protezisa i đakonikona su spolja poligonalne, a iznutra polukružne, dok su bočne apside polukruzne i spolja i iznutra. Klesana kamena dekoracija doprozornika, sa neobično komponovanim ljudskim figurama, zoomorfnim, geometrijskim i cvetnim motivima i ukrasima u obliku prepletenog užeta je prvobitno bila bojena i obeležje je moravske škole. Zub vremena je uništio nekadašnje freske. Zapadno od crkve manastira Drenča, na oko 25 metara, pronađeni su ostaci originalnog manastirskog konaka, veličine 18.50×10.50 metara.
