Kožetinska crkva kod Aleksandrovca, koja je osvećena 1804. godine posle dizanja prvog srpskog ustanka, puna je svake nedelje. Saborna crkva smeštena je na manjem uzvišenju severozapadno od centra savremenog Aleksandrovca.
Crkva je podignuta 1804. na mestu starije građevine, čiji su se ostaci uočavali na prostoru oko apside i koja je po predanjima spaljena 1797. U blizini crkve tokom Prvog srpskog ustanka, 1806. podignut je šanac. Oko crkve se nalazi nekropola i savremeno groblje.
Hram je u osnovi jednobrodna građevina, izdužene osnove, sa polukružnom apsidom na istoku, pripratom na zapadu i kupolama iznad zapadnog i istočnog traveja. Masivna priprata zvonik, naknadno je dozidana 1851. i svojim volumenom potpuno dominira građevinom.
Unutrašnjost crkve je živopisana, a predstave su više puta preslikavane i lakirane. Posebno mesto zauzima ikonostas, rad nepoznatog majstora koga, po R. Staniću, treba tražiti među anonimnim ikonopiscima prve polovine XVII veka, čime je odbačena teorija da je ikonostas delo majstora Živka Pavlovića.
Crkva nadomak današnjeg Aleksandrovca je pre više od 200 godina bila bedem grupe neustrašivih Kožetinaca koji su se iz šanca borili protiv Turaka od 1806. do 1813. I nisu predali to parče strme teritorije, sve dok nije stigla depeša od vođa Prvog srpskog ustanka.
– Šanac je zauzimao površinu od četiri i po hektara oko hrama – priča, za “Novosti”, Ilija Jokanović, iz Zavičajnog muzeja Župe, jedan od najboljih poznavalaca župske etnologije. – Prva bitka odigrala se na Markovdan dve godine kasnije, kada su je ustanici iz šanca dobili protiv vojske Mamut-paše Leskovačkog.
Pred crkvom je u vreme gradnje bilo 20 dućana i desetak mehana i kafana. Simeon Petrović, učitelj iz Jagodine, i njegov sin Miljko, kožetinski knez, avgusta 1852. godine predočili su naučnicima kakav je neosvojivi bedem za Turke bio šanac. Poglavari župskog kraja vojvoda Pavle Cukić, Petar Đukić, knez Ilija, pop Radosav, prota Ilija, pop Pavle i Sima Mladenović su tri godine posle Mamut-paše “poslali kući” i poraženog prištinskog Jašar-pašu.
– Jedna od legendi govori da je crkva, jedna od prvih “mirskih” u Srbiji, podignuta dovitljivošću meštana – iznosi Ilija Jokanović. – Tražili su ljudi od age da im dozvoli da podignu crkvu, a on im je odgovorio da mogu da razapnu bivolju kožu pa da crkva bude takvih dimenzija da pod tu kožu stane. Meštani su uredno zaklali životinju, a od kože napravili dugački kaiš i tako dobili solidnu “osnovu” za bogomolju. Aga je popustio pred snalažljivim odgovorom.
Da su Župljani domišljati, dobro je poznato, a da je to važilo oduvek, dokaz su, pored istorije, i reči Miloša Obrenovića: “Čuvaj se župskih kmetova i kožetinskih popova.”
Kožetinska crkva je 1872. godine imala biblioteku sa 25 članova, a prvi bibliotekari Župe bili su čuveni popovi i učitelji, otac i sin Svetozar i Nikola Popović. Pod okriljem hrama od 1837. godine radila je i škola, jedna od 38 obrazovnih ustanova u tadašnjoj Srbiji.
